Overdrijven. Klagen. Herhaling. Klinkt als de slechtste motiverende slogan ooit, toch? Welkom bij hoe ik rol. Meer afbijten dan ik kan kauwen is standaardprocedure voor mij. (Natuurlijk, ik kan vrijwilligerswerk doen voor het lentecarnaval en een cv maken voor mijn nichtje en meerdere opties koken voor het avondeten!) En dat is ook zo, ik voel me later gefrituurd en boos. Ik zal mijn man in het nauw drijven voor een grondige debriefing over mijn heiligheid, in de hoop dat hij zal worden overweldigd door een krachtige mix van dankbaarheid en bewondering (afgestudeerd, iemand?). In plaats daarvan zegt hij meestal: Oh, dat hoefde je niet allemaal te doen.

Natuurlijk heeft hij gelijk. Naast het jongleren met de vele niet-onderhandelbare zaken van het leven, neem ik tonnen extra-kredietopdrachten aan - en volbreng ze door op elkaar te knarsen. Ik ben... het M-woord.

Ik heb genoeg gezelschap. We zijn omringd door mensen die zichzelf voortdurend opofferen en dan over hun lot praten. De vraag is, met welk doel? Ik krijg nul spanning van het spelen van dit onwinbare spel van mep-een-mol. Ik ben het zat om wrok te koesteren tegen degenen die rondzwerven zonder last van spookverplichtingen.

In een poging om eerst naar mijn eigen zuurstofmasker te grijpen, schakelde ik een team van experts in voor een spoedcursus over het martelarencomplex: waar het vandaan komt, waarom het velen van ons in zijn greep houdt en hoe het beest te temmen.

Geef de geschiedenis de schuld

Het concept van zelfopoffering is te vinden in alle religies en culturen, zegt Candida Moss, PhD, hoogleraar theologie aan de Universiteit van Notre Dame en auteur van De mythe van vervolging . Als je in de westerse wereld leeft, word je nog steeds beïnvloed door de sociale waarden die er duizenden jaren geleden toe deden. Ja, voegt ze eraan toe, zelfs als je een atheïst bent: martelaren daterend uit de oudheid werden beschouwd als dapper, deugdzaam en sterk. Het cruciale verschil is dat historische martelaren, zoals Jeanne d'Arc, maar ook modernere martelaren, zoals Gandhi en Nelson Mandela, hogere doelen hadden. Echte martelaren stonden ergens voor, zegt gedragswetenschapper David Emerald, medeoprichter van het Bainbridge Leadership Center. Voor hen was het lijden niet het punt - het was ondergeschikt aan hun strijd, en dat is misplaatst in de huidige cultuur.

Het alledaagse moderne martelaarschap heeft over het algemeen geen grootse missie. De trieste zak op kantoor die altijd haar hand opsteekt voor zielverpletterende opdrachten of de belegerde schoonzus die weigert om het avondeten een potluck te laten zijn - ze zijn niet van plan de armen te redden of een bevolking te bevrijden. Ze overdrijven het omdat ze willen dat hun persoonlijke wereld zich beter voelt, zegt Pam Garcy, PhD, een in Dallas gevestigde psycholoog en levenscoach. Ze zijn op zoek naar vervulling, verbinding en een gevoel van belangrijkheid.

En er zijn tal van triggers in onze eigen kleine werelden. Naarmate we ouder worden, zien velen van ons invloedrijke figuren - ouders, leraren, geestelijken of anderen in gezaghebbende posities - die de behoeften van andere mensen op de eerste plaats stellen; geleidelijk leren we opoffering gelijk te stellen aan goedheid. Onbewust zou je dat gedrag kunnen gaan emuleren als een manier om mensen te plezieren en liefde te ontvangen, zegt life coach Jen Mazer, auteur van Manifesteren gemakkelijk gemaakt .

Veiligheid!

Maar waarom zijn sommigen van ons vatbaarder voor deze berichten dan anderen? Veel ervan komt neer op fundamentele kwesties van eigenwaarde. Meestal weten martelaren niet hoe ze zichzelf moeten valideren en liefhebben, zegt Sharon Martin, een psychotherapeut in San Jose, Californië. Ze voelen dat hun waarde ligt in het dienen van anderen - dus als ze daarmee stoppen, hebben ze geen waarde. Helaas, altruïsme en bijbedoelingen maken vreemde bedgenoten, daarom biedt achterover buigen geen gouden ticket naar het beloofde land. Martin zegt dat martelaren niet veel warme gevoelens krijgen van het doen van goede daden.

Dus wat houdt ons in dit racket? Deels is het een kwestie van controle. Martelaren denken dat als ze iets niet doen, het ook niet wordt gedaan, zegt Mazer. Of in ieder geval niet goed. De martelaar gaat ervan uit dat hij of zij het het beste weet en het antwoord heeft in plaats van een antwoord, zegt Emerald, omdat het alternatief - dat onze bijdragen niet echt essentieel zijn - ronduit destabiliserend is. Het is een steek voor het ego om toe te geven dat de wereld niet van jou afhankelijk is, legt Emerald uit.

Ook zorgt het sluizen van het grootste deel van je energie naar externe situaties voor een handige afleiding: het geeft je een pass om je eigen kwetsbaarheden, doelen en tekortkomingen aan te pakken. Hoe kan er van je worden verwacht dat je die master afmaakt, een baan opzegt die je veracht, of naar de sportschool gaat terwijl je het zo druk hebt met voor al het andere te zorgen?

Als martelaar hoef je geen persoonlijke verantwoordelijkheid te nemen, zegt Mazer. Je kunt je ongeluk en de schuld naar buiten projecteren. Misschien probeer je het feit te verdoezelen, zegt Garcy, dat je geen idee hebt hoe je van waar je bent naar waar je wilt zijn.

De grote V

Honger naar bevestiging is de meest voorkomende motivator van martelaargedrag, maar het is moeilijk om in die zin bevrediging te vinden. Je blijft dingen voor anderen doen en denkt dat de lof uiteindelijk je beloning is, zegt Emerald. Maar er zal nooit genoeg zijn - het wordt als een verslaving. Daarom vissen martelaren voortdurend naar complimenten, die (of ze zich ervan bewust zijn of niet) vaak de vorm aannemen van klagen.

Opvoedingsdeskundige Joanne Kimes, co-auteur van De thuisblijvende martelaar en zelf een herstelde martelaar, herinnert zich hoe frustrerend het was om die specifieke draak terug te jagen toen ze vrijwilligster was voor elke commissie in de buurt. Zelfs in de zeldzame gevallen dat ik misschien 12 seconden applaus kreeg en mensen zeiden: 'Bedankt, Joanne', zou ik zeggen: 'Dat was de drie weken van slopende, nachtelijke zorgen niet waard.'

Wanneer de lofbetuigingen onvermijdelijk tekortschieten, gaan martelaren vaak voor de deurprijs: medelijden. Ze vestigen de aandacht op onrecht door te zeuren en de schuld te geven, zegt Garcy. Dat is natuurlijk jammer voor iedereen aan de ontvangende kant, dus het is geen verrassing dat wrok opduikt aan beide kanten van de martelaar-martee-relatie.

De cirkel doorbreken

Kun je het gedrag stoppen als het diep geworteld is? Ja, zegt Mazer. Verandering begint op het moment dat u zich eraan verbindt. Zoals elke grote revisie is het een continu proces. Hier zijn enkele strategieën.

Laat de balk zakken. Je wilt dat dingen op jouw manier en op je tijdlijn worden gedaan, maar dat zal moeten veranderen als je uit deze lus wilt. Accepteer dat niet elk onderdeel van een bedrijf leven of dood is, en pas uw normen aan. Als ik mijn man naar de markt stuur, weet ik dat hij met andere merken thuiskomt dan ik zou hebben gedaan, zegt Kimes. 'Maar dat is nog steeds een ding minder voor mij om te doen - en een ding minder is geweldig.

Delegeren en knippen. Maak een lijst van alle activiteiten in je agenda voor de komende maand (plannen voor een inzamelingsactie voor de bibliotheek, het opzetten van mama's nieuwe computer, kinderen inschrijven voor kamp, ​​enz.). Zegt Mazer, omcirkel de dingen die je oplichten. Zoek een paar om te knippen; markeer wat u kunt delegeren en aan wie, met onvolmaakte (maar voldoende!) resultaten.

Spreek je intenties uit. Communiceer naar je binnenste cirkel - oordeelkundig - dat je gaat ophouden een eenmansband te zijn. Emerald zegt heel specifiek: aangezien je vroeg op je werk moet zijn, breng ik de kinderen naar school, maar we moeten het plan voor het ophalen herzien. Geef je mensen dan echt de kans om mee te doen - minus de kritiek. Met collega's hoef je jezelf niet uit te leggen, zegt Mazer. Als je zegt dat je niet beschikbaar bent, gaan mensen ergens anders heen. Ze slaan aan. Kimes was aangenaam verrast over hoe pijnloos het kon zijn om zichzelf te extraheren: ik zei tegen de boosterclub: 'Weet je wat? Ik heb mijn plicht gedaan. Ik ga met pensioen!' De reactie van iedereen was: 'Goed voor je!'

Voer dagelijkse daden van egoïsme uit. Dwing jezelf om te nemen wat van jou is, zoals ongebruikte vakantietijd of een regelmatige lunchpauze. Oefen met het op tijd verlaten van kantoor, stelt Garcy voor, of stel een tijd vast om naar bed te gaan en die te respecteren, ook al zijn er eindeloos veel dingen te doen. Als er zich een onverwacht scenario voordoet, bijvoorbeeld een sneeuwdag, bedenk dan wat het gemakkelijkst zou zijn? u. Er is zo'n schuldgevoel dat moeders krijgen elke keer dat ze geen supervrouw zijn, zegt Kimes. Vroeger dacht ik dat mijn dochter het kon schelen dat ik vrijwilligerswerk deed op school - en het bleek dat het haar niets kon schelen! En ik miste tijd met haar om het te doen. Als je niet zeker weet wat echt telt voor je dierbaren, vraag het hen dan.

Sla een slag. Als je verder gaat, krijg je eindeloze mogelijkheden om de redder te spelen - en verleiding is onvermijdelijk. Maar voordat je op je zwaard valt (ik rijd je zondag om 6 uur naar het vliegveld!), zegt Martin dat je jezelf deze vragen moet stellen: Waarom doe ik dit? Als ik het aanneem, wat moet ik dan opgeven? Zou ik dit nog steeds willen doen, zelfs als niemand er ooit van wist? Misschien komt het niet door de mand, of misschien wel. Vrijgevigheid op zich bestaat wel degelijk. Zorg ervoor dat je agenda niet alleen is om browniepunten te verdienen - want zoals ik heb geleerd na het verzamelen van mijn deel, ze zijn niet veel waard. Het probleem met de martelaarsmentaliteit is dat je denkt dat iemand ergens de telling bijhoudt, zegt Moss. Raad eens wat: er is geen telling.

Als je met een martelaar leeft...

... we voelen je! Het komt erop neer dat dit niet jouw probleem is om op te lossen, maar hier is wat advies om iedereen in de goede richting te sturen.

• Moedig de mentaliteit van het slachtoffer niet aan. Als martelaren in de arme-ik-modus komen, zegt Emerald, vermijd dan het heen en weer gaan van 'Is het niet vreselijk?' Het maakt je een medeplichtige. (En het is vermoeiend.)
• Ga op eigen benen staan. Als het een paar presidentiële administraties zijn geweest sinds je je eigen was-/kook-/onkostenrapport hebt gedaan (maak je keuze!), dan is het tijd om op te staan. Stop met profiteren en trek je eigen gewicht, zegt Martin. Om de martelaar de controle uit handen te geven, moet je bereid zijn meer te doen. Nog een voordeel van onafhankelijkheid: je zult minder wrok koesteren. Als je constant wordt gered, ontkracht je dat en leidt dat steevast tot gevoelens van 'onder controle worden gehouden', zegt Emerald.
• Valideer de doener, niet de daad. Als je martelaar goedkeuring zoekt, geef haar dan liefde, zegt Mazer. In plaats van een schouderklopje te geven voor wat ze doet, laat haar weten hoeveel je waardeert wie ze is. Vraag hoe ze zich voelt, probeer contact te maken en onthoud dat vragen beter werken dan antwoorden, legt Mazer uit.