Kort voordat ik 50 werd, verbrijzelde de man van wie ik hield mijn hart in kleine stukjes. E-mail en een mobiele telefoon waren zijn vijzel en stamper. Ik strompelde rond in ellende en begon toen een affaire met een jongere man.

Ik was niet van plan een cougar te worden, wat voor mij nog steeds meer klinkt als een Mac-besturingssysteem dan als een datingstrategie. Maar 50 viel me zwaar. Het is de mijlpaal die het duidelijkst aangeeft: het leven is een heuvel en je bent de top gepasseerd. Ik was niet bijzonder ijdel, maar ik wist dat als ik zou worden ontspoord door zelfs maar een kleine hernia, ik abrupt mijn leeftijd zou zien en voelen.

In de maanden na de breuk voelde ik me ongemakkelijk alleen. De man met wie ik was geweest, was mijn wederhelft. Na verloop van tijd, dacht ik, zou hij zijn fout erkennen, ons verlies. Maar mijn telefoon bleef koppig stil.

Winter ten einde; de lente maakte plaats voor warmere dagen. En ik heb gefeest als nooit tevoren. Op een zomeravond trok ik mezelf van een halve eeuw in een leeftijdsbestendige spandex-jurk. Ik dronk te veel en bleef te laat weg. Toen kwam ik een man tegen die ik Junior zal noemen, een knappe kennis die zo'n 15 jaar jonger is. Ik had nooit veel over hem nagedacht. Maar die avond barstte hij los in een lied (vreselijk vals), waardoor ik moest lachen zoals ik in maanden niet had gedaan.

Junior belde de volgende dag en nodigde me uit om die avond te komen eten. En de nacht daarna. We hebben samen zes leuke weken gehad: dwalen door bekende straten, etalages kijken, wijn drinken op terrasjes. Ik hield van zijn oneerbiedigheid, zijn frisse intelligentie, zijn passie. En toen ik op een avond in zijn armen lag, voelde ik de melancholie die op bezoek komt op bepaalde jubilea, wanneer je lichaam zich een gebeurtenis herinnert die je hart eerder zou vergeten.

Hij vroeg wat me dwars zat. Ik begon te praten over een trauma uit het verleden. Hij raakte gespannen. Hij zei: ik voel me niet op mijn gemak om persoonlijke zaken te bespreken.

Ik voelde teleurstelling, maar niet veel verrassing. Soms is wat je tot iemand aantrekt uiteindelijk juist datgene dat je afwijst. Ik pakte mijn spullen en ging naar huis, mezelf voorbereidend om weer alleen te zijn.

Junior belde de volgende dag. Hij zei botweg, ik wil alleen een korte seksuele relatie met je hebben.

Ik zuchtte en hing op. Ik wilde iemand met een vriendelijker hart en betere manieren. En eerlijk gezegd had Junior ook iemand anders nodig. Hij was alleen maar een tijdelijke aanduiding geweest voor de man die ik moest overwinnen, de man die zo perfect voor mij was geweest.

Junior belde terug en zei: Er is iets met de verbinding gebeurd.

Nee, antwoordde ik. Ik heb je opgehangen. Toen deed ik het weer.

Het duurde nog vijf jaar voordat mijn hart herstelde. Ik leerde liefde opnieuw te verbeelden, maar het was hard werken. Ik geef de voorkeur aan mannen met compassie, die geloven in tweede kansen. En mijn wederhelft ben ik gewoon. Nu zie ik mezelf als een bergleeuw, hoog op de heuvel, net voorbij de top. De schoonheid van poema's is dat we kalm en oplettend zijn; we kijken voorbij perfectie om te zien wat eronder ligt.

Over de auteur

Margaret Overton is de auteur van de memoires Goed in een crisis ($ 24, amazon.com ).