Mensen zijn gefixeerd op verhalen. We bevriezen - een handvol popcorn in de lucht - wanneer de filmheld eindelijk oog in oog komt te staan ​​met de schurk. We blijven veel te laat op om te zien hoe een potboiler afloopt, ook al zijn we te volwassen om een ​​zaklamp onder de dekens te verbergen. We verdwalen in de ervaringen van vreemden via podcasts zoals De mot en StoryCorps en van onze vrienden via Instagram en Snapchat.

Verhalen zijn ook hoe we ons van nature ons eigen leven voorstellen. Onze levens zijn zo complex dat we een manier nodig hebben om ze te begrijpen, zegt Jonathan Adler, PhD, een professor in de psychologie aan het Olin College of Engineering in Needham, Massachusetts. Wanneer we een verhaal construeren, stelt het ons in staat om vast te houden aan de belangrijke delen, het triviale eruit te filteren en er een betekenisvol patroon in te vinden.

hoe een cake uit een metalen pan te halen

Het dagelijks leven is tenslotte een mengelmoes: wat je als ontbijt had. De files. De geboorte van een kind. Net als een redacteur halen onze hersenen significante conflicten, belangrijke personages en keerpunten naar voren om ons gevoel van wie we zijn vorm te geven. Misschien deel je met een nieuwe vriend je reis met een eetstoornis, je strijd tegen kanker. We beleven gebeurtenissen terwijl we ze tegelijkertijd interpreteren, zegt Adler. Je bent zowel de hoofdpersoon als de verteller van je leven, zegt hij. Je hebt misschien geen controle over al je omstandigheden, maar je kunt wel kiezen hoe je het verhaal vertelt.

Het probleem, zeggen experts: je bent niet de meest betrouwbare verteller. Je zou jezelf de meest leeglopende interpretatie van je omstandigheden kunnen geven (ik ben kleiner geworden: tientallen jaren werk hebben niets opgeleverd!). Of je verliest de plot volledig wanneer het leven een onverwachte wending krijgt (Hoe kan ik moeite hebben om zwanger te worden? Ik ben bedoeld om een ​​moeder te zijn!). Dan ga je rondjes draaien in plaats van vooruit te gaan. Om te bestuderen hoe we onze persoonlijke verhalen creëren, hebben onderzoekers van de Northwestern University honderden mensen geïnterviewd om hun levensverhalen op te roepen. Hun bevindingen: degenen die de neiging hebben om besmettingsverhalen te weven waarin belangrijke punten in het leven worden beschreven als besmet (de promotie was mijn carrièredoel, maar nu word ik gestrest door de verantwoordelijkheid) meten een lager welzijnsniveau dan degenen die van nature verlossingsverhalen vertellen die de zilveren voering benadrukken (ons faillissement was moeilijk, maar het bracht onze familie dichterbij).

Het klinkt misschien allemaal een beetje te Joseph Campbell. Maar naarmate dit opkomende gebied van narratieve psychologie groeit, vinden onderzoekers en therapeuten praktische, doe-nu-manieren waarop je je eigen innerlijke verhalen kunt aanpassen. Dergelijke bewerkingen kunnen u helpen veerkrachtiger te worden, betere relaties te hebben en - nog lang en gelukkig! - betere beslissingen te nemen.

gerelateerde items

1 Geef jezelf een positiever verhaal prompt.

In een invloedrijk onderzoek verzamelde Tim Wilson, PhD, een professor in de psychologie aan de Universiteit van Virginia in Charlottesville, eerstejaars studenten die academisch aan het ploeteren waren. Velen vertelden zichzelf pessimistische verhalen als: College is moeilijker dan ik dacht. Misschien hoor ik hier niet thuis, zegt Wilson, auteur van Omleiding: de verhalen veranderen waar we naar leven . Als dat jouw verhaal is, kan het echt naar beneden gaan. Je denkt dat het hopeloos is, dus je probeert het niet.

Om ze uit deze zelfvernietigende denkwijze te krijgen, lieten onderzoekers enkele van de studenten videobanden zien van oudere studenten die vertelden dat ook zij in het begin moeite hadden, maar toen ze eenmaal de kneepjes van het vak hadden geleerd, gingen hun cijfers omhoog. Studenten die werden blootgesteld aan deze korte, eenmalige interventie kregen betere cijfers en hadden meer kans om op de universiteit te blijven dan degenen die er niet aan werden blootgesteld. Misschien zette deze nieuwe prompt hen aan het denken: misschien klopte mijn negatieve verhaal niet. Misschien heb ik gewoon nieuwe studievaardigheden nodig, zegt Wilson. De mentale herziening spoorde hen aan tot actie.

Je kunt dit soort verhaalbewerkingen zelf proberen. Ben je het helemaal kwijt met je kinderen na het derde ijslolly-ongeluk van de dag? In plaats van te denken, ben ik een vreselijke moeder omdat ze mijn kinderen aan het huilen maakt, probeer een meer liefdadige interpretatie: het opvoeden van kleine kinderen is een zware taak voor iedereen. Wie wil er nu met de slang spelen!

twee Zie moeilijke mensen als karakters die bedoeld zijn om je iets te leren.

Niet veel blijvende klassiekers hebben deze verhaallijn: iedereen kon het goed met elkaar vinden! We pakten lattes, deden wat boodschappen en gingen tevreden naar huis! In plaats daarvan hebben de meest gekoesterde verhalen tegenstanders - vijanden die onze held zijn innerlijke kracht moet gebruiken om te overwinnen. Waar zou Harry Potter zijn zonder Voldemort?

In plaats van alleen maar weg te stomen, beschouw je je moeilijke schoonfamilie of onredelijke baas als een antagonist in je verhaal, suggereert Kim Schneiderman, een gediplomeerd klinisch maatschappelijk werker in New York City en de auteur van Stap uit je verhaal: schrijfoefeningen om je leven te herkaderen en te transformeren . Net als goede fictie draait het leven om karakterontwikkeling, zegt ze. Deze mensen duwen je om je sterke punten en je middelen te ontdekken door je uitdagingen voor te stellen. Vraag jezelf af: 'Wat zijn ze hier om me te leren?'

Om jezelf te omgorden voor de strijd (bijvoorbeeld een Thanksgiving-diner met je aanmatigende schoonmoeder), beeld je jezelf in als de held in een roman. Stel jezelf de vraag: 'Wat hoop ik dat de hoofdpersoon in deze omstandigheden zou doen? Wat zou ik willen voor de uitkomst? Hoe zou ze uit deze ervaring kunnen groeien?', zegt Schneiderman. Ze stelt voor dat je de scène zelfs schriftelijk schetst met de stem van de derde persoon. Wees zo letterlijk of fantasierijk als je wilt. Je hoeft hier geen Shakespeare te zijn: eenvoudige zinnen zijn prima. (Jen haalde diep adem en rechtte haar schouders. Met een koele blik op de oudere vrouw zei ze eindelijk hardop wat ze al jaren dacht: 'Bedankt voor het ouderschapsadvies. Maar ik doe het anders.')

Je probeert de ontmoeting niet van tevoren te schrijven, zegt ze. In plaats daarvan is het de bedoeling om wat afstand te nemen en te erkennen dat je controle hebt over hoe je op conflicten reageert. Deze oefening haalt je uit de slachtoffermodus en laat je dit soort kleine, dagelijkse uitdagingen zien als een manier om te groeien. Door zo'n verandering van houding kun je je in het echte leven sterker voelen - en dus handelen - sterker.

wanneer verloven de meeste mensen zich

3 Observeer jezelf met enige afstand, alsof je een personage in een boek bent.

We voelen ons vaak verlamd als we voor een grote beslissing staan ​​- een carrièrestap, een breuk. Toch hebben we er geen moeite mee om briljant advies te geven aan een vriend in dezelfde situatie. Het aannemen van de fly-on-the-wall-houding van een verteller kan je emoties koelen en je problemen met dezelfde wijze afstandelijkheid laten benaderen, zegt Ethan Kross, PhD, een professor in de psychologie aan de Universiteit van Michigan in Ann Arbor.

In een van zijn onderzoeken kregen proefpersonen vijf minuten de tijd om een ​​toespraak voor te bereiden - een klassieke stressopwekker. Hij vroeg een groep om tegen zichzelf te praten met I-woorden (OMG! Wat als ik dood flauwval?!). Leden van een andere groep werd verteld om naar zichzelf te verwijzen zoals ze naar een andere persoon zouden verwijzen (Jen hoeft alleen maar diep adem te halen en te glimlachen). Het resultaat: proefpersonen die het perspectief van de derde persoon hanteerden, waren rustiger en zelfverzekerder en presteerden beter dan de ik-zeggers.

hoe maak je zelfgemaakte tapijtreiniger oplossing

Je kunt dit proberen wanneer je met een stressvolle situatie wordt geconfronteerd, zegt Kross (Wat moet Jen doen om ervoor te zorgen dat ze haar deadline niet overschrijdt?). Of visualiseer van tevoren een ontmoedigende gebeurtenis en observeer jezelf alsof je van een afstand bent: stel je de acties van deze coole klant voor, de presentatie op prijs stellend en bescheiden applaus accepterend.

4 Schrijf over een pijnlijke tijd om er vrede mee te sluiten.

We willen dat ons leven net zo logisch is als een goed geploteerde roman, zonder vreemde wendingen of losse draden. Daarom zijn grote tegenslagen zo desoriënterend. Niemand verwacht dat hun verhaal zal zijn: je studeert af, gaat trouwen, krijgt kinderen, krijgt kanker, zegt Adler. Als er nare dingen gebeuren, moet je een manier vinden om ze in te passen in het verhaal dat je dacht te vertellen.

Een goed gedocumenteerde manier om dit te doen is door middel van expressief schrijven, een techniek die werd ontwikkeld door James Pennebaker, een professor in de psychologie aan de Universiteit van Texas in Austin. In onderzoeken vroeg Pennebaker mensen om vier dagen lang 15 minuten per dag te schrijven over hun meest pijnlijke ervaring: een verlies, een vervreemding, een ziekte. Ze werden gevraagd om hun emoties uit te storten en na te denken over hoe de ervaring verband hield met hun verleden, relaties en werk. Degenen die dit soort schrijven deden, vertoonden tal van voordelen, van minder depressie tot minder doktersbezoeken. Schrijven kan je helpen om de gebeurtenis op een meer betekenisvolle manier te herkaderen en een manier te vinden om het te begrijpen, zegt Wilson. Wacht maar een paar weken, adviseert hij, dan heb je wat afstand.

5 Ruil verhalen met dierbaren.

We verbinden ons rond verhalen. Wanneer we een verhaal delen, bieden we een stukje van onszelf aan, zegt Anna Osborn, een gediplomeerd huwelijks- en gezinstherapeut in Sacramento, Californië. Toen je bijvoorbeeld je partner voor het eerst ontmoette, was je misschien tot in de kleine uurtjes opgebleven om verhalen over je verleden te vertellen. Helaas, in de loop der jaren zakt je gesprek vaak af tot het samenstellen van het boodschappenlijstje voor je volgende Target-run. Je bent misschien constant in interactie, maar je maakt geen verbinding, zegt Osborn. Haar recept voor zo'n verbroken verbinding: je verhalen opnieuw delen. In plaats van te vragen: hoe was je dag? (antwoord: Prima! Die van jou?) Vraag: Wat was je grootste succes vandaag? Wat was je grootste uitdaging? Door deze aanwijzingen leg je het waarom uit en deel je de emoties achter de hoogte- en dieptepunten, zegt ze. Berg de iPhone op en luister echt. Denk na over hoe je je zou moeten gedragen tijdens het verhalenuurtje in de bibliotheek. Het is jouw taak om echt aandachtig te zijn, zegt Osborn. Je kunt gedeelde herinneringen vertellen of in detail iets verrassends beschrijven dat is gebeurd. Goede gevoelens zullen stromen.

Je kunt hetzelfde doen met andere relaties, zegt Osborn: een statenloze zus, een dierbare maar op drift geraakte vriendin. Als de andere persoon een spel is, zoek dan een afleidingsvrije tijd om dingen te vragen als Wat was het grootste keerpunt in je leven? of Wat is een herinnering die je altijd vreugde brengt? Dit soort vragen, zegt ze, vragen ons om diep te zoeken naar wie we werkelijk zijn, wat ons drijft, wat een echte verbinding mogelijk maakt. Hoe is dat voor een happy end?