Stel dat u zojuist getuige bent geweest van een situatie waarin iemand dringend hulp nodig heeft. Als je door deze scène in je Facebook-feed zou scrollen, zou je waarschijnlijk sympathie voelen. Misschien ben je zelfs geneigd om het op je persoonlijke pagina te delen of te doneren aan het goede doel. Maar als u dezelfde situatie in het openbaar heeft meegemaakt waarin u eigenlijk de kans kreeg om in realtime te helpen, zegt de psychologie dat de kans dat je iets doet helaas klein is.

Dit is de deprimerende realiteit: er lijkt een grote discrepantie te bestaan ​​tussen wat mensen denken dat ze zouden doen in een hypothetische situatie en wat ze in werkelijkheid doen wanneer ze met de situatie in het echte leven worden geconfronteerd. Waarom? Hoewel de meesten van ons van nature empathisch zijn voor iemand in nood van een afstand, is het niet instinctief om persoonlijk tussenbeide te komen. Dit fenomeen, het omstandereffect genoemd, is wanneer er massale passiviteit is van mensen die een verschil kunnen maken.

Neem bijvoorbeeld de beruchte Kitty Genovese-zaak uit 1964. Zoals het verhaal gaat, werd een vrouw vermoord buiten haar flatgebouw in het dichtbevolkte Queens, N.Y. Veel mensen hoorden de jonge vrouw om hulp schreeuwen, maar niemand opende hun deuren of nam de moeite om te helpen. Tegenwoordig zien we talloze AAPI-vrouwen en ouderen in het volle zicht worden aangevallen, maar we zien bijna nooit iemand die hen te hulp komt. Voorbeeld: een recente video op beveiligingsbeelden toonde drie omstanders in een luxe appartement in Manhattan die getuige waren van een van deze gewelddadige, niet-uitgelokte aanvallen, maar niet ingrepen. Een van hen sloot zelfs de deur om het slachtoffer te ontwijken.

Volgens Leah Weiss, PhD, MSW, een psycholoog, mindfulness-auteur en mede-oprichter van Skylyte, onthult het onderzoek een eenvoudige alarmerende gebeurtenis: hoe meer mensen getuige zijn van een vreemdeling in gevaar, hoe kleiner de kans dat iemand naar hun hulp.

Maar waarom treedt het omstandereffect in de eerste plaats op? We zijn toch allemaal fatsoenlijke mensen. Is het een bewuste keuze om afstand te nemen? Onvermijdelijke verlamming? Een gevoel van incompetentie? Angst?

Waarom is het minder waarschijnlijk dat we anderen helpen?

In werkelijkheid is het al het bovenstaande. 'Als we met iets ongewoons worden geconfronteerd, herkennen we misschien niet meteen wat er aan de hand is of wat we eraan kunnen doen', zegt Desreen Dudley, PsyD, een gediplomeerd klinisch psycholoog bij Teladoc. 'Het autonome zenuwstelsel van de hersenen activeert de 'vecht, vlucht of bevries'-reactie om ons te beschermen tegen gevaar. Dit instinct tot zelfbehoud is een grote demotivator als je het hoofd moet bieden aan een waargenomen dreiging of gevaarlijke situatie.'

Hoe meer mensen getuige zijn van een vreemdeling in gevaar, hoe kleiner de kans dat iemand hen te hulp komt.

hoe lang is pompoen houdbaar in de koelkast

Naast veroorzaakte verlamming, kan een waargenomen aanwezigheid van anderen een diffusie van verantwoordelijkheid veroorzaken. Elk gevoel van morele verantwoordelijkheid om in te grijpen is over zovelen verspreid dat geen enkele getuige voldoende verantwoordelijkheid voelt om dat te doen. Jij denkt, ' als er anderen aanwezig zijn, zal iemand anders die beter in staat is helpen, dus dat hoef ik niet te doen.' Dit gaat vaak gepaard met angst voor oordeel van anderen en onduidelijkheid over wat als een noodsituatie wordt beschouwd. 'Als sociale wezens nemen we vaak onze signalen van de reacties van anderen om ons heen', zegt Dudley. 'Je bent misschien geneigd te denken: ' wat als ik overdreven reageer en mezelf voor gek zet?' of 'Als anderen in de groep getuige zijn van hetzelfde als ik en niet tussenbeide komen, is dit misschien niet zo ernstig als ik denk dat het is ''

Hoe de omstandersmentaliteit te doorbreken?

Dit is echter geen vaste regel; soms kunnen mensen in groepen uit de omstanderrol ontsnappen. In honderden onderzoeken naar omstanders komen anomalieën voor waarbij omstanders niet alleen toestonden, maar het slachtoffer ook daadwerkelijk hielpen. 'Er is voldoende onderzoek waaruit blijkt dat we inderdaad automatische bedrading hebben om anderen te helpen - zelfs peuters demonstreren deze aangeboren competentie', zegt Weiss. 'Disposities kunnen veranderen met onderwijs en praktijk.'

Het goede nieuws is dat je de eerste stap om een ​​actieve omstander te worden al hebt gezet: weten dat het bestaat. Dudley raadt aan om empathie op te bouwen door na te gaan hoe je je zou kunnen voelen als je in de positie van het slachtoffer zou zijn, en wat je hoopt dat anderen voor je zouden doen.

Dwing jezelf vervolgens om een ​​denkwijze aan te nemen die ingaat tegen wat het omstandereffect creëert. Wees op de hoogte van situaties die mogelijk interventie vereisen. Als je een probleem opmerkt, verwacht of wacht dan niet tot anderen je helpen. 'Als je je op een drukke plek bevindt en getuige bent van iemand in nood, houd er dan rekening mee dat elke persoon in de groep denkt dat iemand anders gaat ingrijpen', zegt Weiss. Ga er altijd van uit dat niemand anders zal helpen en neem persoonlijke verantwoordelijkheid om op de een of andere manier in te grijpen.

Is zelfbewustzijn het probleem? Dudley zegt dat het OK is om egoïstisch te zijn (in feite is het de psychologische basis achter de meeste liefdadigheidsgiften) - zolang het maar opnieuw bedraad is om goed te doen. Dit wordt vaak het 'feel good, do good'-effect genoemd. 'Maak je minder zorgen over negatieve beoordelingen van anderen als je zou ingrijpen, en overweeg in plaats daarvan de positieve gevoelens en morele boost die je kunt voelen door de persoon te zijn die een daad van vriendelijkheid toont.'

moet ik een tablet krijgen voor de universiteit

Als ingrijpen in noodsituaties bijzonder moeilijk voor je is om te doen - hetzij vanwege sociale angst of je eigen traumatische geschiedenis - praat met een professional in de geestelijke gezondheidszorg via virtuele platforms zoals Teladoc kan je ook helpen om je angsten te overwinnen.

Een actieplan aannemen

Als je eenmaal de omstandersmentaliteit voorgoed hebt doorbroken, is het net zo belangrijk om te weten hoe je veilig en effectief kunt handelen. Er is iets dat de vijf 'D's' van interventie wordt genoemd en dat kan helpen, volgens Hollaback en Sarb Johal, PsyD, een klinisch psycholoog en auteur van Stabiel : Een gids voor een betere geestelijke gezondheid door en voorbij de coronaviruspandemie .

Afleiden : Als direct ingrijpen moeilijk is, kan een afleiding de situatie tijdelijk vertroebelen. Vragen om een ​​telefoon te lenen van een persoon die bij de situatie betrokken is of een ander soort afleiding creëren, kan een stroomonderbreker de mogelijkheid bieden om het momentum of de richting van de escalatie te veranderen.

Delegeren : Voel je niet verplicht om alleen te handelen. Als je het gevoel hebt dat je de situatie niet alleen aankunt, schakel dan de hulp in van officiële instanties zoals de politie, de beveiliging of een winkeltoezichthouder.

Document : Het kan erg handig zijn om een ​​incident vast te leggen terwijl het iemand overkomt (zo is AAPI-haat aan het licht gekomen), maar er zijn een aantal dingen om in gedachten te houden bij het veilig en verantwoord documenteren van intimidatie. Beoordeel uw veiligheid voordat u doorgaat en begint met opnemen, en vraag ALTIJD de persoon die is lastiggevallen wat hij met de opname wil doen. Het publiceren van de traumatische ervaring van iemand anders zonder hun toestemming is geen manier om een ​​effectieve en behulpzame toeschouwer te zijn.

Vertraging : Sommige vormen van intimidatie gebeuren in het voorbijgaan of zeer snel, in welk geval u misschien moet wachten tot de situatie voorbij is om met de persoon te praten die het doelwit was. Het is altijd een goede gewoonte om ze te vragen of ze in orde zijn en of je ze op een of andere manier kunt ondersteunen, of aanbieden om ze naar hun bestemming te begeleiden of een tijdje bij ze te blijven.

direct : Misschien ben je getuige van een situatie tussen een vriend en een andere persoon die lijkt te escaleren, dus grijp je in en haal je je vriend uit de situatie. Als het veilig is, is direct zijn de meest directe manier om in te grijpen in een situatie om te voorkomen dat deze in een crisis verandert.

Op dit moment in onze geschiedenis is het nog belangrijker dat we voor elkaar verschijnen als actieve getuigen. In de wijze woorden van Smokey Bear, alleen Jij kan het omstandereffect voorkomen. En in de wijze woorden van Johal (iemand die meer gekwalificeerd is om over dit onderwerp te spreken): 'Helper zijn gaat minder over uitzonderlijke mensen die geweldige dingen doen: het gaat meer om mensen die handelen op gewoonten die gedurende hun leven zijn opgebouwd ... Het doel is om van helpen een gewone reactie te maken op stress en situaties waarin anderen misschien hulp nodig hebben. Als je het helpende gedrag één keer oefent, is de kans groter dat je het nog een keer doet. Met genoeg oefening worden ze een deel van je identiteit.'