Een paar zomers geleden bestond onze familievakantie uit een huizenruil met een neef van mij die net buiten Amsterdam woont. Ik heb veel nieuwe dingen geleerd tijdens die reis, maar misschien wel het meest verrassende was hoeveel ik op mijn vader lijk.
Zie je, overal waar we kwamen - de kaaswinkel, de wijnwinkel, de fietsenstalling, het Delftse museum - slaagde ik erin om in gesprek te raken met een vreemde die zo ging: 'Hallo! We komen uit New York! En we doen een huizenruil met mijn neef! Ze woont in Haarlem! En haar familie logeert bij ons in New York! We zijn hier nog nooit eerder geweest! En het is zo leuk!!!' Zoals het geval is met vreemden over de hele wereld, waren sommigen charmant en sommigen wilden gewoon dat ik wegging. Maar ik ploegde door, gedwongen door een genetische erfenis waarvan ik niet wist dat ik die had. Na een paar dagen hiervan trok mijn oudste zoon me apart en zei: 'Mam, wil je alsjeblieft stoppen met het vertellen van ons hele verhaal aan iedereen die je tegenkomt?'
Dit is een kind dat zijn leven lang door zijn moeder is verteld: 'Zie je wel? Als je met mensen praat, LEER je DINGEN!' Met andere woorden: zet jezelf daarbuiten, jochie. Je weet nooit wat je gaat vinden. Maar - schokkend! - tijdens deze vakantie bracht mama zichzelf zo vaak naar buiten dat ik zowel (a) een schande als (b) super irritant was.
Ik dacht aan die vakantie eerder dit jaar, toen ik in een overvolle skihut in Utah zat en aan de andere kant van de kamer luisterde terwijl mijn vader brulde tegen een ongeïnteresseerde oudere man die hem nauwelijks kon horen dat hij over slechts vier jaar 80 zou zijn! En dan zou hij - net als de verwarde, ongeïnteresseerde vreemdeling - ook gratis mogen skiën! Over VIER KORTE JAAR!!! De volgende dag waren we in een ander resort en de vrouw die tijdens de lunch aan de kassa werkte, kwam uit Venezuela! En papa, in zijn spectaculaire bijna-Spaanse, legde uit dat hij van Aruba kwam! Dat is heel dicht bij Venezuela !!! Ik heb geen idee wat ze als antwoord zei (en hij waarschijnlijk ook niet, aangezien ze echt Spaans sprak). Maar Raad eens? Ze rekende hem niet voor zijn boterham. (Zie je, sommige vreemden willen gewoon dat je weggaat. Maar sommigen geven je gratis eten.)
Papa. Hij is verantwoordelijk voor de helft van ons DNA en soms voor meer dan de helft van ons gedrag (sorry, kinderen). En dus lees ik de kolom Your Words van deze maand , die de vraag stelt 'Wat is het grootste geschenk dat je vader je ooit heeft gegeven?' met een lach op mijn gezicht en tranen in mijn ogen. Het is moeilijk om het grootste geschenk te noemen dat mijn vader me heeft gegeven. Tientallen jaren liefde? Een optimistisch karakter? Vierkante schouders? Of misschien gewoon het vermogen (dwang?) om met vreemden te praten - en als bonus mijn kinderen in verlegenheid te brengen. Je weet nooit wat je zou kunnen leren.
Dus een fijne vaderdag voor alle papa's die er zijn. Vooral voor Piet Hein van Ogtrop, die echt gelooft dat vreemden gewoon vrienden zijn die wachten om te gebeuren. En wie over vier korte jaren 80 wordt.
